Moc, Siła, Zasięg - jednym slowem - Browning M1919

Kucinho

Dane podstawowe
Państwo USA
Rodzaj ciężki/lekki karabin maszynowy
Obsługa 2 osoby
Historia
Prototypy 1919
Dane techniczne
Kaliber 7,62 mm
Nabój 30-06 (7,62 × 63 mm)
Taśma nabojowa parciana, 100, 200 (M1919A6) lub 250 (M1919A6) naboi
Wymiary
Długość 1041 mm (M1919A4)
1350 mm (M1919A6)
Długość lufy 610 mm
Masa
karabinu właściwego 14,1 kg (M1919A4)
14,7 kg (M1919A6)
podstawy 24 kg (M1919A4)
wyposażenia dodatkowego 6,5 kg (dwójnóg m1919A6)
Inne
Prędkość pocz. pocisku 855 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna 500 strz/min

Browning M1919 - amerykański ciężki (wersja A4) i lekki (wersja A6) karabin maszynowy.

Historia konstrukcji
John Moses Browning rozpoczął prace nad nowym karabinem maszynowym w roku 1916. Jego konstrukcja była znacznie prostsza, niż najbardziej rozpowszechnionego ckm-u tamtych czasów Maxima. Prototyp nowego karabinu był gotów na początku 1917 roku. Karabin, przyjęty do uzbrojenia jako Browning M1917, był typowym ckm-em tego okresu. Chłodzony wodą, strzelał z podstawy trójnożnej. Pomimo wyprodukowania przed zakończeniem wojny prawie 60 tysięcy tych karabinów maszynowych, 1200 egzemplarzy które dotarły do Francji, nie odegrały większej roli w walkach. W okresie międzywojennym karabin maszynowy Browning M1917 stał się wzorem dla polskiego ckm wzór 30.

Po opracowaniu karabinu maszynowego M1917 konstruktor przystosował go dla potrzeb lotnictwa. Nowy karabin miał lufę chłodzoną powietrzem i stał się podstawą do opracowania kolejnej konstrukcji. Ciężki karabin maszynowy Browning M1919 miał również lufę chłodzoną powietrzem, ale była ona znacznie cięższa, niż lufa karabinu stosowanego w lotnictwie. Nowy ckm był początkowo produkowany w niewielkich ilościach, głównie na eksport, ponieważ potrzeby armii amerykańskiej zaspokajały ckm-y wyprodukowane podczas I wojny światowej.

Ciężkie karabiny maszynowe M1919A4 były podstawową ciężką bronią maszynową armii amerykańskiej. Stosowano je jako broń piechoty (na podstawie trójnożnej M2), a także były montowane na wielu typach pojazdów wojskowych (w jarzmach kulistych czołgów, na zewnętrznych uchwytach w innych pojazdach, często jako broń przeciwlotniczą). Piechota początkowo używała ckm M1917A1, jednak od 1943 roku coraz częściej zastępowała go lżejszym i dzięki temu łatwiejszym do przenoszenia ckm-em M1919A4. Wprowadzony do uzbrojenia lkm Browning M1919A6 (wyposażony w dwójnóg i kolbę) nie zdobył uznania i był używany w niewielkich ilościach.

M1919 był bronią celną i niezawodną, ale już w trakcie II wojny światowej postanowiono zastąpić ją nową konstrukcją, bardziej pasującą do coraz dynamicznego pola walki. W praktyce jeszcze w trakcie wojny koreańskiej karabin był szeroko stosowany. Zastąpił go dopiero ukm M60 w latach 60. Jako uzbrojenie czołgów były używane do nawet na początku lat 80.

Wersje
M1919
M1919A1
M1919A2
M1919A3
M1919A4
M1919A4E1
M1919A5
M1919A6

Opis konstrukcji
Ciężki karabin maszynowy Browning M1919A4 był zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta o krótki odrzut lufy, ryglowanie ryglem wahliwym. Strzelanie tylko ogniem ciągłym. Zasilanie taśmowe (taśma parciana, podczas wojny koreańskiej stosowano taśmę metalową, jednak prowadziło to do szybszego zużycia mechanizmów karabinu). Lufa niewymienna, ciężka, chłodzona powietrzem w walcowej, perforowanej osłonie zakończonej odrzutnikiem. Broń strzelała z podstawy trójnożnej.